អូនជាមនុស្សបងស្នេហ តែបងជាមនុស្សអូនស្អប់
៙អារម្មតែមួយន័យខុសគ្នា
ទោះបីសុទ្ធជាអារម្មពិត
ស្រឡាញ់និងស្អប់គឺជាមិត្រ
មិនបានផលិតក៏កើតឯង។
ឱយតែមានស្នេហគង់មានស្អប់
មានផ្តើមមានចប់សុខចំបែង
វដ្តស្នេហាចារទោះប្រឹងប្រែង
មិនអាចខ្នះខ្នែងចៀសវាងបាន…។
ឮតាមសារឈាមប្រហារស្នេហ
ចិត្តអូនប្រួលប្រែស្តីក្លាហាន
បងមិនមែនមនុស្សដែលកល្យាណ
ស្នេហឡើយភុំផានបងយល់ច្បាស់។
អានដូចស្តាប់ឮពាក្យវរមិត្រ
គួរឱយអាណិតបេះដូងណាស់
ស្រឡាញ់សុខៗគេប្រែផ្លាស់
មេឃភ្លឺស្រលះស្រាប់តែភ្លៀង។
ភ្លៀងហើយមិនព្រមរាំងសោះឡើយ
មិនអស់មិនហើយក៏ស្នេហនាង
ក៏ធ្វើបាបចិត្តមិនព្រមរាង
នៅតែពោលច្រៀងរាល់ពាក្យស្នេហ។
ទាំងគេលែងចង់ស្តាប់បន្តិច
ក្តីស្នេហទឹកលិចលង់ឥតល្ហែ
ជោកឈ្លក់បេះដូងនៅរស់ដែរ
មិនយូរគង់តែលង់មរណា។
ទោះអូនធ្លាប់ស្នេហមិនសារភាព
មានតែបន្ទាបស្នេហរៀមរ៉ា
ស្នេហគេជួសបងមិនមេត្តា
ដល់ពាក្យរៀបការអូនធ្លាប់ប៉ង។
ទោះអូនស្តីអ្វីបងមិនប្រែ
នៅពោលពាក្យស្នេហទាំងសៅហ្មង
ឃើញអូនមានថ្មីឈាមស្នេហបង
ហូរមិនដាច់ម្តងគង់តែអស់។
អូនជាមនុស្សស្រីដែលបងស្នេហ
ទោះអូនបានប្រែក៏បងស្មោះ
ដឹងត្រឹមស្រឡាញ់ឱយលុះខ្សោះ
រហូតបង់បោះចិត្តស្នេហបាន។
មិនដឹងពេលណាលែងនឹកអូន
បើមិនដែលសូន្យរូបកល្យាណ
ជាប់បេះដូងបងហួសការស្មាន
អាចទេដើមដានរលត់ទៅ។
ទោះអូនចាត់ទុកបងជាអ្វី
គូស្នេហមិត្រក្តីស្រេចតែពៅ
បងមិនកែឡើយទោះខុសត្រូវ
ស្នេហយើងតម្រូវចប់បែបនេះ៕៚
ដោយ តៃ សុវណ្ណារុណ
សៅរ, ២២:៤២–២៣:១៤, ១៥/០៦/២០១៣
ទំព័រដួងចិត្តកវី 